Jaarlijks wordt hoog-risico neuroblastoom, een zogenaamde solide tumor, bij zo’n 15 kinderen in Nederland vastgesteld. Na vijf jaar is minder dan de helft van hen nog in leven, ondanks een zwaar behandelingstraject. Nieuwe behandelingsopties zijn dan ook hard nodig. Immunotherapie is een veelbelovende nieuwe behandeling van kanker waarbij gebruik wordt gemaakt van het eigen afweersysteem.
Complex samenspel van processen
Dr. Tytgat vertelt over haar onderzoeksplannen: ‘Met mijn onderzoek wil ik de ontwikkeling van nieuwe immunotherapieën voor kinderen met hoog-risico neuroblastoom verbeteren en versnellen. Op dit moment kunnen we nog niet goed onderzoeken hoe het afweersysteem, de basis van immunotherapie, reageert op dit type kanker. We weten niet wat er in de tumor gebeurt en wat het effect op de stofwisseling is. Kortom, we missen een belangrijk stukje in onze puzzel.’
Het onderzoeken van een nieuwe therapie is complex. In het gehele lichaam en in en rondom de tumor vinden er allerlei ingewikkelde processen, zoals het versnellen of juist afremmen van tumorgroei, plaats. Om een nieuwe soort behandeling te onderzoeken moet je dan ook kijken naar dit complete samenspel. Hiervoor gebruiken we kankercellen en organoïden, minitumoren opgekweekt uit tumorcellen. In het onderzoek naar dit type kinderkanker is echter duidelijk geworden dat de uitkomsten van dit soort onderzoek vaak niet goed voorspelt wat uiteindelijk in het lichaam zal werken.‘
‘Dankzij deze financiering kunnen we onderzoek gaan doen met muizen waardoor het mogelijk wordt het complete samenspel tussen het afweersysteem en tumorcellen te bekijken. We verwachten zo een flinke sprong voorwaarts te maken in het vinden van nieuwe therapieën en het onderzoeken van het effect van de al bestaande therapie Anti-GD2. Daardoor komt het vinden van een immunotherapie voor de kinderen die op dit moment niet genezen van hoog-risico neuroblastoom weer een stap dichterbij.’
Naast Dr. Tytgat is Dr. Derk Amsen vanuit Sanquin Research nauw betrokken bij dit onderzoek. Dr. Judith Wienke, postdoc binnen de onderzoeksgroep van Prof. dr. Jan Molenaar in het Máxima, is eveneens betrokken.